ကၽြန္မ ႏွင့္ ကားမွတ္တိုင္မ်ား ...

တကၠသိုလ္ စတက္တဲ႔ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွာ ကားမွတ္တိုင္ေတြ ဆိုတာကိို ကၽြန္မ ပိုၿပီး မွတ္မွတ္ထင္ထင္ စိတ္၀င္စားလာ ျဖစ္ခဲ႔ျခင္းပါ။ အရိပ္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းတဲ႔ ေက်ာင္းလမ္း အရွည္ႀကီးကို မနက္တစ္ခါ ညေနတစ္ခါ ေလွ်ာက္ရင္း ဟိုဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ ႀကိဳဆိုေနတတ္တဲ႔ ကားမွတ္တိုင္ အေဟာင္းေလး ႏွစ္ခုက အစျပဳခဲ႔တာ ဆိုလည္း မမွားပါ။ 

အဲဒီ ခုႏွစ္ေတြတုန္းက ခပ္မြဲမြဲ သြပ္မိုးေလးေတြပဲ ရွိၿပီး ထိုင္ခံုမပါတဲ႔ အညိဳေရာင္ ကားမွတ္တိုင္ေဟာင္းေလးေတြ ရွိေနေသးတဲ႔ အခ်ိန္။ လွည္းတန္းလို ေနရာမ်ိဳးမွာေတာင္ အမိုးအျပာေရာင္ ေတာက္ေတာက္နဲ႔ လွလွပပ ပလပ္စတစ္ ထိုင္ခံုေတြ ပါတဲ႔ ေေခတ္မီ ကားမွတ္တိုင္ ေတြ ရွိလာတာ မၾကာေသး။ ေနာက္ပိုင္းက် အဲဒီလို ကားမွတ္တိိုင္ေတြ ေနာက္ခံမွာ ေၾကာ္ျငာ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးေတြပါ ေရာက္လာၿပီး အႏုပညာခင္းက်င္းမွဳ တစ္ခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ႔ ကားမွတ္တိုင္ ေတြလည္း ရွိလာတယ္။ 

ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ဘယ္လို ခင္းက်င္းထားထား ဘယ္လိုမွတ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရပ္ရမယ္႔ ကားေတြ ကေတာ႔ ခရီးသည္ အတက္အဆင္းခ်ိန္ ေလာက္ပဲ ရပ္ျပီး ေနာက္ထပ္မွတ္တိုင္ေတြ ရွိရာဆီ ခရီး ဆက္ေနရတာပဲ။ အဲဒီ မွတ္တိုင္ေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕မွတ္တိုင္ေတြက အၿမဲလိုလို စည္ကား ဆူညံေနတတ္သလို တခ်ိဳ႕လည္း စိမ္းလန္းျငိမ္းခ်မ္းလို႔။ 

ကၽြန္မ ေက်ာင္းသြားေနက် လမ္းေပၚက ကားမွတ္တိုင္ေလး ႏွစ္ခုကေတာ႔ အမွတ္တရပါပဲ။ နာမည္ေတြကေတာ႔ ေက်ာင္းေရွ႕မွတ္တိုင္.. ေက်ာင္းလမ္းမွတ္တိုင္။
မိုးဖြဲဖြဲေတြ မိုးသည္းသည္းေတြ ေအာက္မွာ ေအးခ်မ္းတဲ႔ ရင္ခြင္တစ္ခု အၿမဲဖြင္႔ထားသလို ၾကင္နာတတ္ဟန္ ေပါက္ေနတဲ႔ ကားမွတ္တိုင္ ေဟာင္းေလးမ်ားပါ။

တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔လည္း ဘာအမွတ္အသား ဆိုင္းဘုတ္မွ မရွိဘဲ သတ္မွတ္ခ်က္ အရသာ မွတ္တိုင္ ျဖစ္ေနရတ႔ဲ ကားရပ္နားရာ ေနရာေလးမ်ား။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကေတာ႔ ကားမွတ္တိုင္မ်ားကို စိတ္၀င္စားသည္ေလ။ အဲဒါေၾကာင္႔ပဲ ကၽြန္မ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ၾကံဳခဲ႔ရသည္႔ တခ်ိဳ႕လူေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကားမွတ္တိုင္ ေနရာမွာ ထားမိေတာ႔ အဲဒါေတြ အားလံုးက တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ မလြဲမေသြ ျဖတ္ေက်ာ္ ထားရစ္ခဲ႔ရမယ္႔ သေကၤတ အမွတ္အသားတစ္ခု သက္သက္လို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ႔လည္း ျပန္ၾကည္႕လိုက္တိုင္း အမွတ္ရေနစရာ ရပ္နားခဲ႔ဖူးတဲ႔ အရိပ္တစ္ခု ဆိုတာေတာ႔ လက္ခံရမယ္ေလ။

BUS-STOP (1)
အမိုးအကာမဲ႔ သေကၤတမရွိ ဆိတ္ျငိမ္တဲ႔ ကားမွတ္တိုင္ပါ။ ကၽြန္မ ေလးတန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀က ျမန္မာစာဆရာ..။
ဆရာက အညာဇာတိျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းမွာပဲေန ေက်ာင္းသားေတြကို စာျပရင္း ဘ၀မွာ ေနေပ်ာ္ေနတဲ႔သူ။ ကၽြန္မကို ေရေဆးပန္းခ်ီနဲ႔ ပထမဆံုး ရင္းႏွီးေစခဲ႔ၿပီး ကၽြန္မလက္ရာ ပန္းခ်ီေတြကို ေက်ာင္းေၾကာ္ျငာသင္ပုန္းမွာ ကပ္လို႔ ကၽြန္မအိပ္မက္ေတြကို အေရာင္တင္ေပးခဲ႔တဲ႔ ဆရာပါ။ ဒါေပမဲ႔ သိသင္႔တာမွန္သမွ်ကို ေလးတန္းကေလးေလးပါ ဆိုတဲ႔ သတ္မွတ္ခ်က္ေအာက္မွာ ဖံုးကြယ္ျခင္း ခံခဲ႔ရတယ္ေလ။
ကၽြန္မတုိ႔ဆရာ ရုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားပံုက ပဥၥလက္ေတာ႔ ဆန္တယ္။ ေတြးၾကည္႔ဖို႔လည္း ကၽြန္မဥာဏ္မမီပါ။ ၈ ေလးလံုး အေရးအခင္း ေနာက္ဆက္တြဲ ရိုက္ခတ္မႈအျဖစ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္ ဆုိတဲ့ သတင္းသဲ့သ့ဲက လြဲလို႔ ကၽြန္မ ဘာမွ မသိခဲ့ရပါ။
အဲဒီလို ရုတ္တရက္ သတင္းအစ ေပ်ာက္သြားတဲ႔ ဆရာ႔ကို ကၽြန္မရဲ႕ ပန္းခ်ီေတြက ေမွ်ာ္ေနၾကဆဲ.. ခုထိပါ။

BUS-STOP (2)
ႏူးညံ႔သိမ္ေမြ႔မွဳ ရိုးရွင္းမွဳေတြ ပါ၀င္တဲ႔ တြယ္တာမွဳ တစ္ခု..။ ၾသဂတ္စ္ ေန႔လယ္ခင္း တစ္ခုက စခဲ႔တဲ႔ အမွတ္တရပါ။ မ်က္ေတာင္ရွည္ရွည္ေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ႔ အဲဒီအျဖဴေရာင္ ေကာင္ေလးကို ကၽြန္မက မိုးေရ လို႔ ျဖဴျဖဴစင္စင္ ေခၚခဲ႔တယ္။ သူ႔လက္ထဲက စီးကရက္ရယ္၊ သူ႔စက္ဘီးေနာက္ခံုက ေကာင္မေလးေတြရယ္၊ ကၽြန္မလြယ္အိတ္ထဲက သူ႔နာမည္တစ္လံုး ပါတဲ႔ စာအိတ္ျပာေတြရယ္၊…။
အဲလိုနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းဖြင္႔လိုက္ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္နဲ႔ မ်ိဳသိပ္ခဲ႔ရတဲ႔ ရင္ထဲက ရာသီမွာ မိုးစက္ေတြက အသန္႔ရွင္းဆံုး ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေန႔ထိ သူ႔ကို မေျပာျပႏိုင္ေသးတာကေတာ႔ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းမ်ားလား မသိပါ…။
အေရာင္ျခယ္ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ႕အျဖဴေရာင္။
ၿပီးေတာ႔….အစိမ္းေရာင္။

BUS-STOP (3)
အာ၊ေဘ၊ေဆ၊ေဒ ဆိုၿပီး ျပင္သစ္စာကို ကၾကီးခေခြးက စသင္ေပးခဲ႔တဲ႔ ဆရာမ။ ကၽြန္မရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာ ကားမွတ္တိုင္ေလးပါ။ ခန္႔ညားထယ္၀ါမွဳ၊ ေႏြးေထြးမွဳေတြ လႊမ္းျခံဳေနတဲ႔ ထိုမွတ္တိုင္ေလးမွာ အၾကာၾကီး ရပ္နားထားခ်င္ေပမဲ႔ ကၽြန္မၾကာၾကာ ရပ္ခြင္႔မရခဲ႔။ ဒုတိယႏွစ္မွာပဲ ထိုမွတ္တိုင္က အေ၀း ထြက္သြားေတာ႔မယ္ ဆိုေတာ႔ “ယတဲန္းမ္” လို႔ စတင္ေျပာတတ္ေနျပီ ျဖစ္တဲ႔ စကားသံေတြနဲ႔ ဒဂံုမန္းရထားေအာက္မွာ ႏုႏုနယ္နယ္ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀ခဲ႔ရတယ္။ ျပန္ၾကဆိုတဲ႕ဆရာမ စကားသံက ခုထိၾကည္လင္ေနဆဲ။ ရထားသံလမ္းေတြကေတာ႔ ရက္စက္စြာ ေျဖာင္႔တန္းလို႔ လက္ျပရံုပဲ တတ္ႏိုင္ခဲ႔ရတာပါပဲ။ ေတြးမိတိုင္း အစအဆံုး အေရာင္ထင္ လာတတ္တဲ႔ ကားမွတ္တိုင္ေလးပါ။

BUS-STOP (4)
ရင္ခုန္သံေတြ ေႏွးလိုက္ ျမန္လိုက္နဲ႔ သံုးရာသီကို လွလွပပ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔တဲ႔ မွတ္တိုင္။ အျဖဴေရာင္ႀကိဳး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တုတ္ေႏွာင္မိတဲ႔ အခ်ိန္ကစျပီး ကၽြန္မ ဒိုင္ယာရီထဲ သူရိုးရိုးသားသား စတင္ ပါ၀င္လာခဲ႔တယ္။ တရိရိနဲ႔ အိပ္မက္ေတြ ေပးလိုက္ရေတာ႔မွ အလန္႕တၾကားနဲ႔ ေမွာင္ၾကီးမည္းမည္း ငုတ္တုတ္ ထထိုင္မိတဲ႔ အျဖစ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မက အဲဒီ ကားမွတ္တိုင္ေလးကို အရမ္းခ်စ္ခဲ႔ပါတယ္...အလြမ္းေတြ တေ၀တဆာနဲ႔ ေန႔တခ်ိဳ႕လည္း ရွိခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ႔ စကားလံုးေတြက သူ႔အတြက္ အမွိဳက္ေတြ ျဖစ္လာတဲ႔အခါ ကယ္သူမရွိတဲ႔ ေန႔ရက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာေလ။ ဒီလိုနဲ႔ all trash ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ စကားလံုးေတြ ေနာက္မွာ ကိုယ္ဦးေႏွာက္ ကို္ယ္ေမာင္းႏွင္ရင္းပဲ ညင္ညင္သာသာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔လိုက္တဲ႔ အေရာင္လြင္လြင္ ကားမွတ္တိုင္…။ေနာက္ခံသီခ်င္းကေတာ႔
စည္သူလြင္ရဲ႕ ..သူငယ္ခ်င္း။

BUS-STOP (5)……………..
………………………………………..
…………………………….
......................
............

BUS-STOP (6)……………..
………………………………………..
…………………………….
......................
............
ရွိေနဦးမွာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ကားမွတ္တိုင္ ေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္မ ရွင္သန္ေနျဖစ္ ပါဦးမယ္။ ။
..
လရိပ္ျပာ