ခုတေလာ ပုတီးလည္း စိပ္ျဖစ္တယ္ လူ အမ်ားႀကီးနဲ႔လည္း ကေတာက္ကဆ ျဖစ္တယ္
ငါ့ကို ေဗြမယူပါနဲ႔ဦး ေလာကရယ္
ယံုၾကည္ရာေတြမွာ ဘုရားကလြဲလို႔ ဘာမွ လက္က်န္ မရွိေတာ့ဘူး
ေရျပင္ကို မုန္းတယ္ ေျမျပင္ကို မုန္းတယ္ ကမၻာေျမကို မုန္းတယ္
အထပ္ထပ္ ဆံုးရံႈးမႈေတြက ငါ့သမိုင္းကို အမည္းစက္ႀကီးေတြ ေပးတယ္
ျမင္းရိုင္းေတြလို လြတ္လပ္ ၾကမ္းရွတဲ့ ဘဝဆုိတာလည္း ခုအခါမွာ ရိုင္းစိုင္း ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ပင္လယ္လို
ငါ့ သမုဒၵရာဟာ မၿငိမ္မဆိမ္ မြဲေျခာက္ေျခာက္နဲ႔ ကႏၱာရေတြ ဆန္လိုဆန္
ဒီလိုနဲ႔ ငါ့မွာ ဘုရားနဲ႔ ညစဥ္ စကားစျမည္ ေျပာရင္းသာ ေလာကႀကီးကို စံုကန္ရတယ္
ဟိုးအေဝးက လကလည္း သာပါရဲ႕
အနီးနားက လေရာင္ကို ပို ျမတ္ႏိုး စံုမက္ရမယ္ဆိုတဲ့
ေလာ့ဂ်စ္က်က် အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ပဲ ဒီေလာကက လည္ပတ္ေနတာ မ်ားတယ္
အဲဒီေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိုင္တဲ့ ငါ ..
ဒီေလာကႀကီးမွာ ေနသားမက်ေသးဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာလာေနတယ္
မနက္ျဖန္မ်ား ေနသားက်ေတာ့မလား
သန္ဘက္ခါမ်ား ေနသားက်ေတာ့မလား အေတြးေတြနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတာ့ ရွိပါရဲ႕
ကံၾကမၼာကို ေျခစံုမကန္ ရဲေသးသေရြ႕ ငါ ဘယ္အရာကို လက္ထဲ ဆုပ္ကိုင္ထားရမလဲ
ဘယ္အရာေတြက ငါနဲ႔အတူ ရွိေနေပးမွာလဲ
အကုသိုလ္ေတြလား ကုသိုလ္ေတြလား ႏွစ္ခုစလံုးလား
တကယ္ဆို ေနာင္တဆိုတာလည္း ငါ့မွာမရွိခဲ့ပါဘူးလို႔ အၿမဲ ေႂကြးေၾကာ္ေနမိတာပါ
အဲဒီ သမိုင္းေတြကို ျပန္ဖ်က္ဖို႔ တစ္နည္း ျပန္ ေရးလိုက္ဖို႔ တစ္နည္း ဘာမွ မက်န္ခဲ့ဖို႔
တစ္နည္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ ႏိုးထလိုက္ရၿပန္တာခ်ည္းက လြဲလို႔
လက္ထဲက ဘဝမွာ ဘာစကားလံုးမွ မက်န္ေသးတာ ေသခ်ာေနတယ္။
- လရိပ္ျပာ -
3 August 2010
