18th February 2010
ငါ႔ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ နီယြန္မီးေလးေရ…
မနက္ျဖန္ကို ေမွ်ာ္ေနမိျပန္ၿပီကြယ္
ငါ အသင့္ျပင္ထားပါတယ္
ေပ်ာ္႐ႊင္လိုက္ဖို႔ .. ဝမ္းနည္းလိုက္ဖို႔ .. ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားလိုက္ဖို႔ စတာေတြ ..။
ဒီ ရင္ဘတ္ထဲက ေနရာလြတ္တစ္ခုနဲ႔ မင္းကို မညႇာမတာ လြမ္းေနတတ္တာပဲ ႐ွိတယ္
တကယ္ဆို ငါ႔အခ်စ္ဆိုတာေရာ နည္းလမ္းတက် ျဖစ္ခဲ့လို႔လား
မနက္ခင္းတစ္ခုကို တစ္ဖတ္သတ္ ဖန္တီးပစ္ခဲ႔တဲ႔ အခ်စ္
မရဏဖြားမွန္း သိသိနဲဲ႔ ေျခစံုပစ္ ရင္ခုန္လိုက္တဲ႔ အခ်စ္
ေရာင္စဥ္ျဖာ ေနျခည္ေအာက္မွာ တေႏြးတေထြး ခိုလႈံလိုက္တဲ႔ အခ်စ္
အခ်စ္ … အခ်စ္ … အခ်စ္ .. အဲဒါေတြပဲ ထပ္ကာထပ္ကာ ႐ြတ္ဆို
အဲဒီအခ်ိန္ ခ်စ္လွစြာေသာ နီယြန္မီးေလးကေတာ႔ အိပ္ေမာက်ေနေပါ့
ခုလည္း တစ္ေျမ တစ္ေရတည္းဆိုတ႔ဲ အေတြးလွလွေလးနဲ႔ ရင္ေတြခုန္လို႔
မေန႔ညကလည္း အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး နီယြန္ေလးရယ္
မင္း ရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ေဒသေလး ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ ေလာဘစိတ္ ပါးပါးေလးကလည္း
ဒီေန႔မွ ၿငိမ္သက္စျပဳလာတယ္
အနားမွာ မင္း ႐ွိေနရင္ ရၿပီေပါ႔
ေလာကႀကီးကိုလည္း အလိုလို ေက်းဇူးေတြတင္ေနမိ
မင္း ေဘးနားက တစ္စကၠန္႔ကို ရဖို႔ ဘာကို စိန္ေခၚရမလဲ ေျပာ
တာဝန္ၾကားက တစ္ခါတေလ လွမ္း သတိရေပးရင္ေတာင္ တစ္ဘဝစာ ေနေပ်ာ္လိုက္တဲ႔ သူက ငါ။
ဒီေန႔လည္း ေနရင္းထိုင္ရင္းကို တုန္လႈပ္ေနတယ္
အဲဒီ ဖုန္းေခၚသံေၾကာင့္ ေျပာပါတယ္
ရင္ဘတ္ထဲက ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြက မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ …
အခ်စ္အတြက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္ဖန္ ေမြးဖြားရင္း ေနသားေတာင္ က်ခ်င္လာျပန္တယ္
တခါတေလေတာ႔လည္း ငါ႔ ဘဝထဲ မေခၚခ်င္ဘူး နီယြန္ေလးရယ္
ငါက မလင္းမခ်င္း ရွင္သန္ရတဲ႔ ည အေမွာင္လမ္း
အလင္းေရာင္ကို အၿမဲ ေျပးလႊား လိုက္႐ွာရင္း နက္သထက္ နက္လာတဲ႔ ည
ဘာပဲ ေျပာေျပာ ေမွာင္ေနတာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္ေလ
မင္းက ငါ႔ နီယြန္အလင္း … ငါ႔ရဲ႕ မနက္ခင္း ေနျခည္ … ငါ႔ရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္
အလင္းတကာ႔ အလင္းမွာ အလွဆံုး ျခယ္သထားတဲ႔ အလင္းေရာင္
ကဲ .. ေလာကႀကီး ဘယ္ေလာက္ ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းလိုက္လဲ
ငါ႔အတြက္ မင္းကို သူ ဖန္ဆင္းေပးထားတယ္ေလ
ခ်စ္လွစြာေသာ နီယြန္ေလးေရ
ဘာလိုလိုနဲ႔ ႏွစ္ကာလေတြေတာင္ ငါတို႔ ျပကၡဒိန္ေပၚ ေရာက္လာေပါ႔
မင္း ဘဝကို မွန္းဆၾကည့္လို႔ ရေနလ်က္နဲ႔
ငါက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ အ႐ူးတစ္ပိုင္း ေမွ်ာ္ေတာ္ေဇာနဲ႔ ေမာေနျပန္ေသးတာ
ခပ္ေဝးေဝးက ကဗ်ာ တစ္ပိုင္းတစ္စက အခ်ိန္မေ႐ြး အသက္ဝင္ ႐ွင္သန္ေနရင္း
ငါ႔ ရင္ဘတ္ထဲ တစ္သက္စာ ကိန္းေအာင္းလို႔ အမွတ္ရေနစရာ သစ္ပင္ငယ္တစ္ခုလို
အာရံုမွာ အခါခါ ေႂကြက် ပ်က္စီးရင္း အခါခါလည္း သီးပြင့္ခဲ႔ပါတယ္။
ခ်စ္စြာေသာ နီယြန္ေရ…
မင္း ႐ွိေနတာ သိေနရလိ႔ု ငါ႔ရဲ႕ ေန႔ေလးတစ္ေန႔ဟာ သည္းထိတ္ရင္ဖိုနဲ႔ လွပလို႔
တယ္လီဖုန္းေလး ျမည္သံ ၾကားလိုက္ရရင္
တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေနဖို႔ မလြယ္ ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းေလးလို ျဖစ္ေနရေသး
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ဖုန္းႀကီးနားမွာ တစ္ေန႔တာ အခ်ဳပ္က်ခဲ႔ရတဲ႔ အမွတ္တရေပါ႔
သိေနပါတယ္ … မင္း အလုပ္ေတြၾကား ပင္ပန္းေနျပန္တယ္ မဟုတ္လား
ေဟာဒီ ေနေရာင္ျခည္ကိုက အလိုလို ေႏြးေထြးေနတာ
ၿပီးေတာ႔ မနက္ျဖန္ဆိုတာကိုလည္း ေမွ်ာ္တလင့္လင့္နဲ႔
ပန္းပြင့္ေျခသံေတြ ၾကားေယာင္ေနျပန္တယ္ေလ
ခုဆို စကၠန္႔ေတြက စလို႔ နားညည္းစရာ မီးစက္သံေတြထိ အားလံုး ရက္ရက္စက္စက္လွ
အေဝးက နီယြန္မီးေရာင္ေလး အနီးတစ္ေနရာ ျဖာဆင္းလာခ်ိန္
ဆူညံပြက္ေလာ ႐ိုက္တတ္တဲ႔ ဖုန္းျမည္သံကေတာင္ လေရာင္ေတးသြား ျဖစ္လို႔
ငါ႔ရဲ႕ ညခင္းမွာ တထိန္ထိန္ သာေနလိုက္ပံုမ်ား…။
1 comment:
က်ေနာ္လည္း အဲလို နီယြန္မေလးကို ခ်စ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ဒီမွာ မီးမလာလို႔ေလ
Post a Comment