ကၽြန္မ ႏွင့္ ကားမွတ္တိုင္မ်ား ...

တကၠသိုလ္ စတက္တဲ႔ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွာ ကားမွတ္တိုင္ေတြ ဆိုတာကိို ကၽြန္မ ပိုၿပီး မွတ္မွတ္ထင္ထင္ စိတ္၀င္စားလာ ျဖစ္ခဲ႔ျခင္းပါ။ အရိပ္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းတဲ႔ ေက်ာင္းလမ္း အရွည္ႀကီးကို မနက္တစ္ခါ ညေနတစ္ခါ ေလွ်ာက္ရင္း ဟိုဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ ႀကိဳဆိုေနတတ္တဲ႔ ကားမွတ္တိုင္ အေဟာင္းေလး ႏွစ္ခုက အစျပဳခဲ႔တာ ဆိုလည္း မမွားပါ။ 

အဲဒီ ခုႏွစ္ေတြတုန္းက ခပ္မြဲမြဲ သြပ္မိုးေလးေတြပဲ ရွိၿပီး ထိုင္ခံုမပါတဲ႔ အညိဳေရာင္ ကားမွတ္တိုင္ေဟာင္းေလးေတြ ရွိေနေသးတဲ႔ အခ်ိန္။ လွည္းတန္းလို ေနရာမ်ိဳးမွာေတာင္ အမိုးအျပာေရာင္ ေတာက္ေတာက္နဲ႔ လွလွပပ ပလပ္စတစ္ ထိုင္ခံုေတြ ပါတဲ႔ ေေခတ္မီ ကားမွတ္တိုင္ ေတြ ရွိလာတာ မၾကာေသး။ ေနာက္ပိုင္းက် အဲဒီလို ကားမွတ္တိိုင္ေတြ ေနာက္ခံမွာ ေၾကာ္ျငာ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးေတြပါ ေရာက္လာၿပီး အႏုပညာခင္းက်င္းမွဳ တစ္ခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ႔ ကားမွတ္တိုင္ ေတြလည္း ရွိလာတယ္။ 

လေရာင္ က်ဆံုးခန္း

လေရာင္သံစဥ္ခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ … သူ႔ေျခရင္း ခစားေနတဲ႔ အိပ္မက္ေတြရယ္
လြလြေလး ႐ွတတ္တဲ႔ ဓားသြားျမျမကို တျမတ္တႏိုး သိမ္းဆည္း
သန္းေခါင္ထက္လည္း ညဥ့္မနက္ေတာ႔ပါဘူး။

အိပ္မက္မ်ားေနာက္ ေျပးလိုက္ၾကည့္ျခင္း (Chasing After Dreams)

က်မက အိပ္မက္အမ်ားႀကီးမက္တတ္သူေတာ့ မဟုတ္ေပမဲ့ မက္ဖူးတဲ့ အိပ္မက္တခ်ိဳ႕တေလကို အမွတ္ရေန တတ္တာေတာ့ အမွန္ပါ။ တခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္ ေန႔တိုင္းလိုလို အိပ္မက္မက္တယ္တဲ့၊ တစ္ခါမွကို အိပ္မက္ မမက္ဖူးဘူး လို႔ ဆိုတဲ့ သူေတြကိုလည္း ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီတစ္ခါေတာ့ အဲဒီ အိပ္မက္ သို႔မဟုတ္ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကမၻာ တစ္ခုဆီ ခဏေလာက္ တမင္အလည္သြားလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

မက္ေနက် အိပ္မက္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ တစ္ခါတေလ အိပ္မက္ေတြက အေရာင္ေတြပါတယ္။ မွတ္မိ သေလာက္ေတာ့ မက္ဖူးတဲ့ အိပ္မက္ေတြဆိုတာ ဝိုးတိုးဝါးတား အျဖဴနဲ႔ အမည္း ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေဟာင္း တစ္ခုလိုပဲ။