က်န္ရွိေနတဲ့သက္တမ္းကို ဘယ္လိုေနမလဲ (ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက)

(စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြ အလြန္အမင္း က်ဆင္းေနခ်ိန္၊ တကယ္ကို ဘာလုပ္လုပ္ ကံမေကာင္းမႈေတြနဲ႔ပဲ ႀကံဳေနရတဲ့ ကာလမွာ ဆရာေတာ္ေရးတဲ့ ဒီစာေလးကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဖတ္အၿပီးမွာေတာ့ ေရွ႕ဆက္ဖို႕ အားအင္လို႔ပဲ ေျပာရမလား အလင္းေရာင္လို႔ပဲ ေျပာရမလား မသိ၊ ရုတ္တရက္ စိတ္ထဲမွာ ခ်မ္းသာ ေအးျမသြားလို႔ က်မလို အားငယ္ ဝမ္းနည္းေနသူ မိတ္ေဆြေတြအတြက္ ဒီစာေလးကို တင္ေပးလိုက္တာပါ)

တစ္ခါတုန္းက ဂ်ပန္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးဟာ နန္းေဆာင္ထဲကို ၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ သူ၀င္လာခ်ိန္မွာ အေစာင့္ေတြက မတားဆီးလိုက္နိဳင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဘုရင္ၾကီးဆီကို တန္းေရာက္သြားပါတယ္။ ဘုရင္ၾကီးကလည္း ဂ်ပန္ဘုန္းၾကီးကို ေတြ ့လိုက္ရေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေမးလိုက္ပါတယ္။

“အရွင္ဘုရား... ဘာမ်ားအလိုရွိပါသလဲ ဘုရား”
“ငါအိပ္ဖို ့အခန္းေကာင္းေကာင္းတစ္ခု အလိုရွိတယ္”
“အို...အရွင္ဘုရား ေနရာမွားလာျပီ။ ဒါ တည္းခိုခန္းမဟုတ္ဘူး။ နန္းေတာ္ဘုရား။”
“ေနပါအံုး။ ေမးပါအံုးမယ္။ မင္းေျပာတဲ့ ဒီနန္းေတာ္မွာ မင္း အရင္ ဘယ္သူေနသြားသလဲ”
“တပည့္ေတာ္အရင္ တပည့္ေတာ္ အေဖ ေနသြားပါတယ္။ အခု တပည့္ေတာ္ အေဖ မရွိေတာ့ပါဘူး။”
“မင္းအေဖ အရင္ေကာ ဘယ္သူေနသြားသလဲ”
“တပည့္ေတာ္ အဘိုး ေနသြားပါတယ္။ အခုေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး ဘုရား”
“မင္းအဘိုးအရင္ေကာ”
“တပည့္ေတာ္ အေဘး ေနသြားပါတယ္ ဘုရား”
“ဒါမ်ားကြာ....
နန္းေတာ္တဲ့၊ မင္းအေဖလည္း ေနျပီး ထြက္သြားရျပီ၊ မင္းအဘိုးလည္း ေနျပီး ထြက္သြားရျပီ၊ မင္းအေဘးလည္း ေနျပီး ထြက္သြားရျပီ၊ မင္းလည္း ေနျပီး ထြက္သြားရအံုးမယ္၊ ဒါတည္းခိုခန္း မဟုတ္လို ့ ဘာလဲကြာ”

ဂ်ပန္ဘုန္းၾကီးရဲ ့စကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ဘုရင္ၾကီးလည္း တစ္ခါမွ မစဥ္းစားဖူးတဲ့ “ေၾသာ္... ငါဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ေနေနပါလား” ဆိုတဲ့ အသိဉာဏ္သစ္ တစ္ခု လင္းကနဲ ၀င္သြားပါေတာ့သတဲ့။

(ဂ်ပန္ ဇင္ပံု၀တၳဳ)

ဘုရင္ၾကီးက ဂ်ပန္ဘုန္းၾကီးကို အခန္းေပး မေပးေတာ့ စာထဲမွာ ဆက္ျပမထားပါဘူး။ ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဂ်ပန္ဘုန္းၾကီးေျပာသလို အားလံုး အားလံုးဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ေခတၱခဏ ၀င္တည္းေနၾကရတာပါ။ အခ်ိန္တန္ရင္ သတ္မွတ္ရက္ေစ့ရင္ အိမ္ျပန္ၾကရမွာပါ။ ဒီေတာ့ တည္းခိုခန္းမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ေနခြင့္ရအံုးမလဲ...?

လူ ့ဘ၀သက္တမ္းကို ေယဘုယ် ၇၅ႏွစ္ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ အသက္ ၄၀ ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ၃၅ ႏွစ္ပဲ ေနခြင့္ရေတာ့မွာပါ။ အသက္ ၅၀ ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ၂၅ႏွစ္ပဲ ေနခြင့္ရေတာ့မွာပါ။ အသက္ ၆၀
ရွိတဲ့သူ တစ္ေယာက္ဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ၁၅ႏွစ္ပဲ ေနခြင့္ရေတာ့မွာပါ။

လက္က်န္အခ်ိန္က နည္းေနပါျပီ။ က်န္ေနတဲ့အခ်ိန္က ကိုယ့္အတြက္ သိပ္တန္ဖိုးရွိေနပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္ဟာ သူတစ္ပါး ေကာင္းတာ မေကာင္းတာကို ေ၀ဖန္ေနရမယ့္ အခ်ိန္၊ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ေကာင္းေအာင္ပဲ ေနရမယ့္ အခ်ိန္၊ အရြယ္ျဖစ္ေနပါျပီ။

ဆိုလိုတာက သူတစ္ပါး ေကာင္းတာ မေကာင္းတာထက္ ကိုယ္ေကာင္းေအာင္ ေနဖို ့က အဓိကပါ။

ဒီေတာ့ က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းကို ဘယ္လိုေနမလဲ....? ဒီေမးခြန္းကို ေန ့တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးရမွာပါ။
ဒါဆို လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ တန္ဖိုးကို ဘာနဲ ့ဆံုးျဖတ္မလဲ။ ရာထူးဌာနႏၱရ၊ ေငြေၾကးဥစၥာ၊ ပညာ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အျခံအရံေတြနဲ ့တိုင္းတာမလား။

ဒါေတြနဲ ့တိုင္းတာလို ့မရပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ ့တန္ဖိုးကို သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆိုတဲ့ သိကၡာသံုးပါးနဲ ့ပဲ တိုင္းတာရမွာပါ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ သိကၡာသံုးပါးနဲ ့ ျပည့္စံုေနရင္ တန္ဖိုးရွိေနတာပါပဲ။

ရာထူးဌာနႏၱရ၊ ေငြေၾကးဥစၥာ၊ ပညာ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အျခံအရံေတြေတာ့ ရွိပါရဲ ့။ ဒါေပမယ့္ သိကၡာသံုးပါး
မရွိဘူးဆိုရင္ တန္ဖိုးရွိတယ္လို ့ မဆိုနိုင္ပါဘူး။ ရာထူးဌာနႏၱရ စသည္ေတြလည္း ရွိမယ္၊ သိကၡာသံုးပါးလည္း ရွိမယ္ဆိုရင္ေတာ့
အတိုင္းထက္ အလြန္ပါပဲ။

ဒါကို ေထာက္ျပီး ကိုယ့္မွာ ရာထူးဌာနႏၱရ၊ ေငြေၾကးဥစၥာ၊ ပညာ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အျခံအရံေတြ မရွိေပမယ့္ ဘာမွ
အားငယ္စရာ မလိုပါဘူူး။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါး တည္ေနရင္ ကိုယ္ဟာ တန္ဖိုးရွိေနတာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိကၡာသံုးပါးတည္ေအာင္ လုပ္လိုက္ရံုပါဘဲ။

မနက္အိပ္ရာထ ကိုယ္လက္သန္ ့စင္ျပီးတာနဲ ့ ဘုရားခန္းထဲသြားလိုက္ပါ။ ျပီးေတာ့ ငါးပါးသီလ ယူလိုက္ပါ။ ဒါဆို သီလသိကၡာ တည္သြားပါျပီ။ ေနာက္ ဂုဏ္ေတာ္ကို ငါးမီနစ္၊ ေမတၱာကို ငါးမိနစ္ ပြားလိုက္ပါ။ ဒါဆို သမာဓိ သိကၡာ တည္သြားပါျပီ။ ေနာက္ဆက္ျပီး ၀ိပႆနာကို ငါးမိနစ္ ပြားလိုက္ပါ။ ဒါဆိုရင္ ပညာသိကၡာ တည္သြားပါျပီ။

သိကၡာသံုးပါး ကိုယ့္ရင္ထဲကို ေရာက္သြားတာနဲ ့ ကိုယ္ဟာ တန္ဖိုးရွိတဲ့သူ ျဖစ္သြားပါျပီ။ ခက္လား။ မခက္ပါဘူး။
ဆယ့္ငါးမိနစ္ ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ေပးရပါတယ္။

ျပီးေတာ့ “ငါ့ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါးတည္ေနရင္ ငါဟာတန္ဖိုးရွိေနတာပဲ” လို ့ အသံထြက္ျပီး သံုးၾကိမ္ေလာက္ ရြတ္လိုက္ပါ။

ေန ့ခင္းက်ရင္ တစ္ၾကိမ္ ရြတ္လိုက္ပါ။ ညပိုုင္းေရာက္ရင္ တစ္ၾကိမ္ရြတ္လိုက္ပါ။ အသံနဲ ့ပါ ပူးတြဲျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို
အားေပး လိုက္တာပါ။

ကိုယ့္ရင္ထဲ သိကၡာသံုးပါး ေရာက္လာတာနဲ ့ စိတ္ပါ၀ါ စြမ္းအားေတြလည္း အလိုလို ေရာက္လာတာပါ။
တရားသံနဲ ့ေျပာရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကည္ညိဳလာတာပါ။

ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကည္ညိဳသြားျပီဆိုရင္ ေနရထိုင္ရတာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
ျဖစ္သြား ေတာ့တာပါ။ သူတစ္ပါး ၾကည္ညိဳတာ မၾကည္ညိဳတာထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကည္ညိဳဖို ့က အဓိကပါ။

အသံထြက္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးတာကို ေလွ်ာ့မတြက္ပါနဲ ့။ အသံထဲမွာ စြမ္းအားေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႔ကို သံုးခါေလာက္ အသံထြက္ျပီး ရြတ္ဆိုပါ။ အသံကလည္း ကိုယ့္ရဲ စိတ္ဓါတ္ တက္ၾကြမႈကို ကူညီပါလိမ့္မယ္။

တစ္ခါတေလ အဆင္မေျပမႈေတြ ၾကံဳတဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကဓံဆိုးေတြ ေတြ႕ၾကံဳတဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္
အားငယ္စိတ္ ၀င္လာရင္ ကိုုယ့္ရင္ထဲကို သိကၡာသံုးပါး တည္ေအာင္ လုပ္လိုက္ပါ။ တည္လိုက္တာနဲ ့ ကိုယ္ဟာ တန္ဘိုးရွိတဲ့သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားပါျပီ။ ဒါဆို ဘာမွ အားငယ္စရာ မလိုေတာ့ပါ။

တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို မခ်စ္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လဲ၊ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါး ရွိတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကိုုယ့္ကို
မုန္းေနတယ္၊ ဘာျဖစ္လဲ။ သူ ့ဟာသူ ၾကိဳက္သေလာက္မုန္း၊ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ အျခံအရံ အသိုင္းအ၀ိုင္း မရွိဘူး၊ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ ကိုယ္က မေအာင္ျမင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာ
သိကၡာသံုးပါး ရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ ကားမရွိဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါး ရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ မက်န္းမာဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါး ရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ ေငြေၾကး မခ်မ္းသာဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါး ရွိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ ့တန္ဖိုးကို အျခံအရံ အသိုင္းအ၀ိုုင္းေတြနဲ ့ ဆံုးျဖတ္တာမွ မဟုုတ္တာ။ သိကၡာသံုးပါးနဲ ့ပဲ ဆံုးျဖတ္တာပဲ။

အလုပ္သြားတဲ့အခါ ကားေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္ထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂုဏ္ေတာ္ေလးကို ပြားေနမယ္။ အလုပ္နားေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြမွာလည္း ဂုဏ္ေတာ္ေလးကို ပြားေနမယ္။ ေနာက္ဆံုး အိမ္သာတက္ရင္လည္း ဟိုဟိုဒီဒီေတြ ေတြးမေနဘဲ ဂုဏ္ေတာ္ေလး ပြားတက္မယ္ဆိုရင္ ပိုုက္ဆံမကုန္ဘဲ သမာဓိသိကၡာေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။။ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြမွာလည္း တတ္နိဳင္သမွ် သတိေလးကပ္ျပီး လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း ပညာသိကၡာေတြ တည္ေနတာပါ။

“ငါ့ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါး တည္ေနရင္ ငါဟာ တန္ဖိုးရွိေနတာပါပဲ” ဆိုတဲ့ အေတြးေလးကိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေသခ်ာ ထည့္ထားရမွာပါ။ တတ္နိဳင္ရင္ ကိုယ့္အိပ္ခန္းထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ရဲ ့အလုပ္စားပြဲ ေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္အျမဲ ျမင္ေနရတဲ့ ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ “ငါ့ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါး တည္ေနရင္ ငါဟာ တန္ဖိုး ရွိေနတာပါပဲ” ဆိုတဲ့ စာတမ္းေလးကို ကပ္ထားရမွာပါ။ ဒါဆို စာတမ္းကို ျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္လို ျဖတ္သန္းရမယ္ဆိုတာ သတိေပးျပီးသား ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။

က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းေလးကို သိကၡာသံုးပါးနဲ ့ေနသြားရံုပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ေတြးစရာ သံေ၀ဂျဖစ္ဖြယ္ ဥဒယဘဒၵ ဇာတ္ကေလးကို
အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာျပပါအံုးမယ္။

တစ္ခုေသာ ညတစ္ညမွာ ဥဒယဘဒၵ မင္းသမီးဟာ ျပႆဒ္ထက္ တိုက္ခန္းမွာ ေနေနပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လုလင္ပ်ိဳ တစ္ေယာက္ဟာ ေရႊခြက္နဲ ့ ေရႊအျပည့္ထည့္ျပီး ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီလုလင္က မင္းသမီးကို လူပ်ိဳစကား စေျပာပါတယ္။

“မင္းသမီး... တစ္ညေလာက္ သင့္တိုက္ခန္းမွာ အတူတကြ ေနပါရေစ”

မင္းသမီးလည္း အေတာ္ ထိတ္လန္ ့သြားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ေအာက္မွာ အေစာင့္ေတြ အမ်ားၾကီး ခ်ထားလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းသမီးက “ဘယ္လိုလုပ္ တက္လာတာလဲ” ျပန္ေမးပါတယ္။

လုလင္ကလည္း “ငါဟာ နတ္သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ငါ့အတြက္ မခက္ပါဘူး။ သင္က ငါ့ကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ပါလာတဲ့ ေရႊခြက္နဲ ့ ေရႊအျပည့္ ေပးပါ့မယ္” လို ့ ျပန္ေျပာပါတယ္။

ဒီေတာ့ မင္းသမီးက “သင့္ဟာသင္ နတ္သားမကလို ့ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ကၽြန္မခင္ပြန္းေဟာင္း မင္းသားမွ တစ္ပါး ဘယ္သူ ့ကိုမွ မျမတ္နိဳးဘူး။ သင္ျပန္ပါေတာ့” လို ့ ႏွင္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

ဒုတိယည က်ေတာ့ လုလင္ပ်ိဳနတ္သားက ေငြခြက္နဲ ့ ေရႊအျပည့္ထည့္ျပီး ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းသမီးက ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္လႊတ္ပါတယ္။

တတိယည က်ေတာ့လည္း လုလင္ပ်ိဳ နတ္သားက ေၾကးခြက္နဲ ့ေရႊအျပည့္ထည့္ျပီး ခ်စ္ေရးဆိုလာျပန္ပါတယ္။

ဒီမွာတင္ မင္းသမီးက စဥ္းစားပါျပီ။ ပထမရက္မွာ ေရႊခြက္နဲ ့။ ဒုတိယရက္မွာ ေငြခြက္နဲ ့။ တတိယရက္မွာ ေၾကးခြက္နဲ ့ဆိုေတာ့ သူ ့အတြက္ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းသမီးက လုလင္ကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။

“အသင္ ေယာက်္ား...ေယာက်္ားဟာ မိန္းမကို ခ်စ္ေရးဆိုရင္ ဥစၥာပစၥည္းကို တိုးတိုးပဲ ေပးရတယ္။ သင္က ဘာျဖစ္လို ့ တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပးရတာလဲ” လို ့ ေမးပါတယ္။

ဒီေတာ့ လုလင္ပ်ိဳကလည္း ျပန္ေျဖပါတယ္။ “မင္းသမီးရယ္၊ သင့္ရဲ ့အသက္နဲ ့ ရုုပ္ရည္အဆင္းက တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့
တိုးတိုးပ်ိဳပ်ိဳ လာတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဥစၥာပစၥည္းကို တိုးတိုးေပးမွာေပါ့။ သင္မင္းသမီးရဲ ့အသက္နဲ ့ ရုပ္ရည္အဆင္းက တစ္ေန႔ ့ထက္တစ္ေန ေလ်ာ့ေလ်ာ့အိုအို လာတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ငါက ပစၥည္းကို ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပးတာပါ။ မင္းသမီးရယ္ တစ္ရက္ တစ္ည ကုန္လြန္တာကို ထားလိုက္ပါဦး။ အခု သင့္ကို ငါၾကည့္ေနဆဲမွာပဲ သင့္ရဲ ့ရုပ္ရည္ အဆင္းေတြက တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ ့ အို အို လာေနျပီေလ။ တျဖည္းျဖည္း တစ္ေန ့ထက္ တစ္ေန ့ ပ်ိဳပ်ိဳလာတာမွ မဟုတ္တာ” လို ့ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ လုလင္နတ္သားက မင္းသမီးကိုု နတ္ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကို ဆက္ျပီး ေဟာျပေပးပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ လုလင္ပ်ိဳက အတိတ္လူ ့ဘ၀က မင္းသမီးရဲ ့ခင္ပြန္းေဟာင္းပါ။ လူ႔ျပည္မွွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဇနီးေဟာင္းကို လာျပီး သတိေပး တရားေဟာတာပါ။

လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ရက္ကုုန္သြားတာနဲ ့ ေသဖို ့တစ္ရက္ နီးနီးသြားတာပါ။ ေသဖို႔ တစ္ရက္ နီးသြားတာနဲ ့ ကုသိုလ္ျပဳဖို ့အခြင့္အေရးေတြ တစ္ရက္ ေလွ်ာ့သြားတာပါ။ ျပီးေတာ့ တစ္ရက္ ကုန္္သြားတာနဲ ့ အို အိုသြားတာပါ။ တိုး တိုးျပီး ပ်ိဳပ်ိဳ
မလာပါဘူး။

ဒီတရားသေဘာကို အေျခခံျပီး ဆရာေတာ္ ဘုရားေတြက “တစ္ရက္ ကုန္ျပန္၊ ငါ့ရုပ္နာမ္၊ ေသရန္ တစ္ရက္နီးလာျပီ” လို ့ သတိေပးထားပါတယ္။

မနက္အိပ္ရာက နိဳးတာနဲ ့မထေသးဘဲ “တစ္ရက္ကုန္ျပန္၊ ငါ့ရုပ္နာမ္၊ ေသရန္ တစ္ရက္ နီးလာျပီ” လို ့ ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ ဆင္ျခင္လိုက္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း သတိေပးျပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ တစ္ေန ့တာျဖတ္သန္းတဲ့အခါ
အကုသိုလ္ ျပဳခ်င္စိတ္ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္သလို ကုသိုလ္ျပဳဖို ့ကိုလည္း ေသခ်ာအားထုတ္ေတာ့မွာပါ။

တစ္ရက္ကုုန္သြားတာနဲ ့ ေသဖို ့တစ္ရက္နီးလာျပီဆိုတာေလးကို သံေ၀ဂျဖစ္ေအာင္ ေသခ်ာဆင္ျခင္ရမွာပါ။

ငယ္ရြယ္နုပ်ိဳတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ ကုသိုလ္ပါရမီျဖည့္ဖို ့ အခြင့္အေရး ရက္ေတြက ပိုျပီး ရွိေနပါေသးတယ္။

ဘယ္အသက္အရြယ္ပဲ ေရာက္ေနေရာက္ေန “က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းကို ဘယ္လိုေနမလဲ” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေသခ်ာေမးျပီး က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းအတြက္ “ဘ၀ပံုစံ” ကို ေသခ်ာခ်ရမွာပါ။ ကိုယ္ခ်ထားတဲ့ “ဘ၀ပံုစံ” အတိုင္း ေနသြားဖို ့ပါ။

ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန၊ ဘာမွ အားငယ္စရာ မလိုပါဘူး။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါး တည္ေနရင္ ကိုယ္ဟာ တန္ဖိုးရွိေနတာပါပဲ။

အလင္းတန္းဂ်ာနယ္

၃၁.၈.၂၀၀၉

စာၾကြင္း။ ။ ဒီဓမၼစာစုေလးဟာ စာေရးသူ ၄.၆.၂၀၀၉ ေန ့က မံုရြာေဗာဓိတစ္ေထာင္မွာ ၀န္ခ်ီစက္ျပဳတ္က်လို ့ ေျခေထာက္က်ိဳးျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္ေဟာထားတဲ့ တရားေလးကို ေဆာင္းပါးအျဖစ္ ျပန္ေရးလိုက္တာပါ။

စာေရးသူ က်ိဳးျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ စိတ္ႏွစ္စိတ္ျဖစ္လာပါတယ္။ တစ္စိတ္က ေၾကာက္လန့္သြားတဲ့စိတ္ပါ။ တစ္စိတ္က သံေ၀ဂ စိတ္ပါ။ သံေ၀ဂစိတ္ျဖစ္တာ ေကာင္းေပမယ့္ ေၾကာက္လန္ ့စိတ္က်ေတာ့ လူကို ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးပါတယ္။ ခရီးေ၀းသြားရမွာေတာင္ ေၾကာက္သြားပါတယ္။ ဘ၀မွာျဖစ္ခ်င္တာေတြ အကုန္နီးပါးျဖစ္၊ လိုခ်င္တာေတြ အကုန္နီးပါးရဆိုေတာ့ “ေၾသာ္...ငါအတိတ္ကုသိုလ္ ပါရမီေတြ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းခဲ့ပါလား၊ ဒီဘ၀ ျပဳေနတဲ့ကုသုိလ္ေတြကလည္း အက်ိဳးေပးေနပံုရတယ္။ ဆက္လည္း ျပဳေနအံုးမွာဆိုေတာ့ ေနာင္လည္း ဒီထက္မကတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးေတြက လာေနအံုးမွာပဲ” ဆိုတဲ့ အေတြးက အစဥ္သျဖင့္ရွိေနလို ့ပါ။ ဒီမွာတင္ အျဖစ္ဆိုးၾကီးနဲ ့ ၾကံဳလိုက္ရေတာ့ ေၾကာက္လန္ ့စိတ္၀င္သြားပါတယ္။
က်ိဳးျပီးေနာက္ပိုင္း ဒကာ ဒကာမေတြက ယခင္ကထက္ ပိုဂရုစိုက္ေပးပါတယ္။ န၀ကမၼဆိုလည္း ကပၸိယမွတစ္ဆင့္ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ လွဴေပးတာပါ။ ဘယ္ေဆးရံုသြားခ်င္လဲ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲကုန္ကုန္ဆိုျပီး ကုန္က်စရိတ္ အကုန္လွဴမယ္လို ့ ဆိုလာတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြလည္း အမ်ားၾကီးရယ္ပါ။ ရန္ကုန္-မႏၱေလး ဆရာ၀န္ေတြကလည္း သိပ္ဂရုစိုက္ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္လန္
့စိတ္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အထက္ပါ ဓမၼစာစုေလးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေန ့ေရာ ညပါ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ေဟာခဲ့ရတာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဟာရတာလည္း မရိုးနိဳင္၊ နာရတာလည္း မရိုးနိဳင္ခဲ့ပါဘူး။ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေဟာခဲ့မွ စိတ္သက္သာရာ ရခဲ့တာပါ။ အခုလည္း ေဟာေနဆဲပါ။

စာေရးသူနဲ ့စာဖတ္သူဆိုတာ မသိၾကေပမယ့္ စိတ္ခ်င္းရင္းႏွီးၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ကိုုယ္က ရဟန္းဆိုေတာ့ ၾကည္ညိဳစိတ္နဲ ့ ပိုျပီးေတာင္ ရင္ႏွီးစိတ္ ျဖစ္ၾကအံုးမွာပါ။

စိတ္ခ်င္းရင္းႏွီးရင္ ကိုယ္ေရးလိုက္တဲ့စာဟာ စာဖတ္သူအတြက္ လက္ခံက်င့္ၾကံအားထုတ္ဖို ့ ပိုျဖစ္သြားေတာ့မွာပါ။ ဒီဓမၼစာစုေလးဟာ စာဖတ္သူအတြက္ က်င့္ခ်င္စရာ အက်င့္စရဏေလးတစ္ခု ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို ့လည္း ယံုၾကည္ပါတယ္။

တကယ္လို ့ စာဖတ္သူက ရင္းႏွီးစိတ္ကို အေျခခံျပီး လက္ေတြ ့က်င္ျ့ဖစ္သြားတယ္
ဆိုရင္ေတာ့ စာေရးသူအတြက္ ေရးရက်ိဳး နပ္သြားပါျပီ။